Zaliczenia

Witam! Pomysł na ten one shot powstał podczas jednej z rozmów z Alex. Przekonajcie się jak dużą moc mają słowne dwuznaczności. Dedykuję go Ani Cierockiej za jej wspaniałe komentarze. Dziękuję ci kochana i pozdrawiam cie serdecznie! Dla takich osób jak ty założyłam tego bloga.

Szczególne pozdrowienia dla wszystkich studentów, którzy jakoś przeżyli czas zaliczeń i mogą cieszyć się upragnionymi wakacjami! A dla tych, którym się to jednak nie udało, proponuję wypróbować sposób zdobycia zaliczenia, przedstawiony na zdjęciu, które znajduje się pod tekstem. Chyba, że ktoś woli pomysł z miniaturki ;-)

Zaliczenia

Egzaminy końcowe to zdecydowanie najbardziej stresujący czas podczas całego roku szkolnego. Nieprzespane noce, godziny poświęcone na naukę, tysiące kartek z notatkami, których treść trzeba sobie jak najszybciej przyswoić i dziesiątki książek, czekających na ich przeczytanie. Jednym słowem mówiąc, koszmar. Tak jest w każdej szkole, bądź uczelni na całym świecie. Wyjątkiem nie była również Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Adepci sztuk magicznych już od kilku dni nie potrafili myśleć o niczym innym, niż o zbliżających się egzaminach końcowych. Główną tego przyczyną byli nauczyciele, którzy na każdym kroku musieli im o tym przypominać. Samych zaliczeń też nie zamierzali ułatwiać. Kilkadziesiąt wymyślnych pytań różnego rodzaju, a każde trudniejsze od drugiego. Aż chce się zadać pytanie skąd do jasnej cholery oni je wytrzasnęli? W jedną godzinę tej potwornej męki można sobie przekreślić cały rok usilnych starań. Dodając do tego towarzyszący temu wszystkiemu stres, otrzymujemy mieszankę wybuchową, która już nie jednego doprowadziła do załamania nerwowego. A jak wiadomo zestresowany uczeń to rozkojarzony uczeń. To prawda znana od wielu już lat. Mimo to nauczyciele i tak dalej trzymają się kurczowo swoich praktyk. Jednak na szczęście, bądź nieszczęście niektórych zdarzają się wyjątki od tej reguły.

***

- Ile ona ma zamiar tam siedzieć? To już trwa dobre pół godziny. – W tym momencie drzwi Sali lekcyjnej otwarły się na oścież, a z klasy wyszła zarumieniona uczennica.

- No ja się już nie dziwię, że tyle to trwa. Przyjemność musi zabierać trochę czasu. – Zaśmiała się Lavender, patrząc na swoją przyjaciółkę Parvati.

- I co udało ci się? Podciągnęłaś tę ocenę?

- Chyba obciągnęła – skwitowała Brown. Wszyscy zaśmiali się z żartu koleżanki, a Parvati oblała się jeszcze większym rumieńcem. - Jak to się nazywają zaliczenia, to ja mogę mieć egzaminy codziennie.

- I co trudne były pytania. Jak to wyglądało? – Dopytywała się zestresowana Cho.

- No odpytywanie odbyło się oczywiście tradycyjną metodą ustną. Ciekawe jaką technikę zastosowałaś? – Lavender zdecydowanie nie miała zamiaru odpuścić.

- Jak chciałabyś wiedzieć poszło mi znakomicie! Poprawiłam na piątkę. – odgryzła się Parvati.

- O to jeszcze załapałaś się na poprawkę? To świetnie! Jak to mówią praktyka czyni mistrza!

- Oj przestań… - odezwał się zawstydzony Potter.

- No nie wiem czy akurat to będziesz krzyczeć w środku. Stawiałabym raczej na „Jeszcze trochę, panie profesorze. Zaraz skończę!”

- A profesor na pewno skwituje to dobitnym „O taaak, Potter… Trafiłeś w samo sedno!” – Dołączył się Dean. Cała klasa wybuchła niekontrolowanym śmiechem. Nie zauważyli nawet jak z klasy wyłonił się Brandon Dick – nowy nauczyciel obrony przed czarną magią.

- O matko, ja nie mogę… Muszę dojść do siebie. – Wydusił z siebie Dean.

- Panie Thomas, dojdzie Pan, gdy będziemy w Sali, zapewniam. Jak zdążyłem wyczytać teraz pańska kolej na zaliczanie, prawda?

- O to z pewnością. Tego zaliczenia nie zapomni do końca życia. - szepnęła Lavender na ucho Pottera – Pierwszy raz zawsze jest niezapomniany.

Twarza Deana niczym nie różniła się teraz od białej ściany, która znajdowała się za nim. Chłopak wyglądał jak trafiony zaklęciem Petrificus Totalus.

- No panie Thomas. Nie mamy całego dnia. Reszta również chciałaby dzisiaj wejść do tej klasy, by poprawić oceny. – Miny chłopaków zgromadzonych pod klasą, zdawały się mówić wyraźnie co innego – Czy jest tu ktoś, kto jeszcze wcale nie zaliczał? – Neville nie myśląc nad tym co robi, podniósł odruchowo rękę do góry. Dziewczyny zachichotały cicho. – Świetnie! Longbottom, prawda? Zapraszam do środka. Pan Thomas będzie musiał jeszcze trochę poczekać na swoją kolej. – Dean niezdolny do żadnej innej reakcji, spoglądał tylko na profesora szeroko otwartymi oczami – Panu Longbottomowi może to zając zdecydowanie więcej czasu. Musimy dogłębnie zaliczyć cały materiał. Myślę, że najodpowiedniejsza będzie forma ustna. – Neville wyglądał jakby miał za chwilę zemdleć, osuwając się po ścianie na ziemię, za to reszta zasłaniała dłońmi usta, żeby nie wybuchnąć śmiechem – Dla pozostałych zastosujemy chyba formę pisemną. Przyda wam się odpowiednie rozgrzanie rąk. Sprawne palce i wyćwiczone nadgarstki z pewnością przydadzą się wam podczas jutrzejszego praktycznego egzaminu z zaklęć. – Harry wydobywał z siebie odgłosy podobne do tych wydawanych przy duszeniu – Panie Potter proszę się nie dusić. Język z pewnością się jeszcze dzisiaj panu przyda. A pana, panie Longbottom zapraszam do środka. Najwyższy czas zaczynać. Ale proponuję najpierw stanąć, na leżąco będzie panu trudniej trafić... – Lavender spadła z krzesła, zwijając się ze śmiechu, a Potter opluł stojącego przed nim Deana, popijaną właśnie wodą. Brandon popatrzył na nich z politowaniem. – ...do Sali – dokończył, po czym zwrócił się ponownie do Nevilla - No śmiało. Proszę się rozluźnić, tak będzie panu zdecydowanie wygodniej. – Nauczyciel wepchnął przerażonego chłopaka do klasy i zamknął za sobą drzwi, a dziewczyny zaczęły pokładać się ze śmiechu, nie mogąc się opanować.

- O Boże, dlaczego tu nie ma Hermiony. Ona by mi na pewno jakoś pomogła. – jęknął załamany Harry.

- No nie wiem. Nie nazwałabym jej specjalistką w tej dziedzinie. Obawiam się, że wiedza podręcznikowa to trochę za mało. Jak chcesz mogę cię podszkolić. Tak się składa, że w praktyce jestem niezła. – Lavender zaśmiewała się, widząc przerażenie w oczach chłopaka.

- A właśnie gdzie jest Hermiona? – zapytał Dean, wycierając sobie mokrą koszulę chusteczką, patrząc przy tym groźnie na Pottera.

- Ma zajęcia pozalekcyjne u Snape`a. Ten nietoperz przekonał McGonagall, że potrzebuje korepetycji z eliksirów.

- O matko… Jak ona potrzebuje korepetycji, to mnie Snape chyba zapisze na wakacyjny kurs doszkalający. Całe lato w lochach, pięknie… - szepnął załamany Potter.

- Ej nie będzie tak źle. Przynajmniej nie czekają cię kolejne wakacje z Dursleyami.

- Chyba już wolę ich. Współczuję Hermionie. Ona chyba tam umiera.

***

- O Boże, umieram! Jeżeli tak mają wyglądać te korepetycje to zapisuję się na całoroczne douczanie. – powiedziała wykończona dziewczyna, opadając na poduszki.

- Hmm… ale ostrzegam że to będą bardzo intensywne zajęcia, panno Granger. – poinformował rozbawiony Severus.

- Ależ oczywiście przecież jesteśmy na profilu rozszerzonym. Musimy bardzo dokładnie zgłębić cały materiał.

- Widzę, że ktoś tu będzie musiał zostać po lekcjach, za dwuznaczne propozycje.

- O tak, zdecydowanie! Za to ty bierzesz nadgodziny.

- Nie wiem tylko czym wytłumaczę takie nagłe zainteresowanie zajęciami pozalekcyjnymi.

- Powiesz prawdę. Że masz bardzo zdolną uczennicę. – odpowiedziała Hermiona, patrząc wyzywająco na mistrza eliksirów.

- Tylko, że to miały być korepetycje kochanie…

- No cóż szybko się uczę. – Uśmiechnęła się zadziornie.

- Tak, bo masz najlepszego nauczyciela. – zawtórował jej Snape.

- A więc profesorze nie traćmy czasu i może przejdźmy do utrwalania przyswojonego materiału. – przysunęła się do niego, zarzucając mu nogę na biodro.

- Tylko jeżeli jutro zrobimy powtórkę z całego materiału. – przybliżył swoją twarz do jej.

- O tak, koniecznie z całego semestru! – zdążyła jeszcze zawołać, zanim zatraciła się w namiętnym pocałunku.

- O Severusie! Jak ja uwielbiam zaliczenia!