Spowiedź

Mieliście kiedyś wrażenie, że jesteście beznadziejnymi aktorami w pieprzonym teatrze życia? Ja tak. Czasami gramy siebie, ale czasami oferują nam inną rolę. Jeżeli jest to bohater światłości wszystko się zgadza, gdy bohater ciemnej strony mocy zaczynają się problemy. Tym bardziej, jak ty sama go wybrałaś. Zrobiłam coś, z czego nie jestem dumna i nawet nie wiem dlaczego. Czasami sama siebie przerażam. Wchodzę na scenę i gram rolę zimnej suki tak przekonująco, że sama siebie nienawidzę. Nie należę do osób impulsywnych i myślałam, że zanim zrobię coś głupiego trzy razy przemyślę wynikające z tego konsekwencje. Jak widać sami siebie zadziwiamy. Chowałam się w swojej skorupce przed wygłodniałymi bestiami z zewnątrz, czując dumę z bycia zagrożonym gatunkiem, zapominając, że nadmierna ochrona czasem też jest szkodliwa. Nawet nie wiem, kiedy z ofiary stałam się drapieżcą. Słowa innych bardzo często tak nami zawładają, że stają się częścią naszego słownika, zapominając o swoim prawdziwym źródle. Zawiodłam zaufanie i ta świadomość zżera mnie od środka. Ale nie to jest najgorsze. Wiecie jak to jest zobaczyć zawód w oczach drugiej osoby? Ja nie musiałam go oglądać, żeby go widzieć. Oczy wyobraźni przedstawiły mi nad wyraz ostry obraz. Mówią, że trzeba wiedzieć, kiedy zejść ze sceny niepokonanym. Ja schodzę w cieniu jednej z największych porażek mojego życia i wiem, że tak ma być. Zwykłe słowo „przepraszam” niczego nie załatwi. Nauczcie się czegoś na moich błędach. Pokuta powinna być adekwatna do przewinienia. Zadośćuczyń tak, jak zgrzeszyłeś. Dlatego to napisałam…

Dominika